خودم را با خودم ناآشنا و «تازه مواجه شونده بعد از سالها» یافتم در لحظاتی از نشست عصر امروز.
حین کمی قوی شدنِ «حفظ آگاهی از لحظه ای به لحظه ی بعد» (سمادی) - حفظ آگاهی از دم و بازدم - وقتی یک کم تداوم پیدا کرد، شروع شد فلش میزد انبوه خاطرات خاک خورده ای در کسری از ثانیه، و بعد وسطش در همان بازه های خیلی کمتر از ثانیه، یک حالتی که انگار لحظه ای غیبت بکنم از لحظه‌ی الان، و بعد دوباره ذهنیت خودم از همین الان و امروزم و این روزهایم خطور میکرد، و این ذهنیت را مثل چیزی میدیدم که گویی مدت ها بوده است که اینچنین نبوده ام و الان هم نیستم. مثل یک خاطره ی دور دیدم ذهنیت الانم را از خودم و روزگارم.